Het verhaal van een moeder als haar dochter, die in een WBC woont, positief getest wordt. “Donderdag 14 januari kwam ze terug van het werk. Ze was flink neusverkouden. ‘s Avonds kreeg ik een telefoontje dat men haar wilde testen voor Corona. Dit werd door de teamleidster gedaan. Vrijdag naar haar toe gegaan om samen te wachten op de uitslag. Ik had beschermende kleding aan waar ze om moest lachen. Ze zou als de uitslag binnen was (we dachten: het is een neusverkoudheid) mee naar huis gaan. Maar het verliep anders!Om 14.00 uur kreeg ik het nieuws te horen dat ze Corona had. Dat was voor ons beiden erg schrikken, dit hadden we eigenlijk niet zien aankomen. Ze werd hierdoor erg boos en was verdrietig omdat ze niet naar huis kon. Gelukkig ging ze na een tijdje rustig op bed liggen en probeerde ik haar dit zo goed mogelijk uit te leggen. De rest van de groep kwam terug van de dagbesteding en moest ook in quarantaine. De ouders werden allemaal persoonlijk ingelicht. Britt moest op de kamer in quarantaine en de andere bewoners moesten in huis blijven en mochten geen bezoek ontvangen. Dit was dus weer terug bij af zoals in het begin van de Corona. Dit zou 5 dagen duren en dan zouden de bewoners worden getest. Als ze allemaal negatief getest werden konden ze weer naar buiten. Dit was gelukkig het geval en dat werd gevierd met friet. En de dag erna nog een lekkere ‘bossebol’. Britt verbleef op haar kamer. Ik vond dit toch wel heftig, zij moest zelfs 14 dagen in quarantaine omdat haar immuunsysteem minder is door Crohn.Maar Britt had hier gelukkig geen moeite mee. Haar klachten bleven mild, neusverkouden en erg moe en er werd goed voor haar gezorgd. 3 keer per dag ging de begeleiding bij haar op de kamer om haar te verzorgen en een praatje met haar te maken. De andere keren zetten ze het eten en drinken aan de deur en kon ze dit zelf pakken. Dan werd ook gevraagd of ze nog iets wenste. Ze amuseerde zich goed met de muziek, tv en iPad. Ik kon natuurlijk bellen zo vaak als ik wilde. Maar afgesproken met de leiding dat zij mij een paar keer per dag zouden bellen nadat ze verzorgd was en voor het slapen gaan. Ook werd er gebruik gemaakt van videobellen, foto’s en zwaaien aan het raam. Dit was erg prettig voor het thuisfront. Af en toe werd er zelfs iets lekkers gebracht voor de groep omdat ze het allemaal zo goed deden. Gelukkig is alles rustig verlopen en hopen we dat het nu zo blijft in de woning. We hopen dat we binnenkort weer gezellig samen kunnen zijn en een lekkere knuffel kunnen geven waar ze af en toe om vragen.”Groetjes, Ine
