Collega Maartje schrijft: Woordwapen

Maartje Derckx is sinds september 2024 werkzaam bij PSW Junior, waar ze onder andere werkt op ontwikkelingsgroepen, OSK (ondersteuning Scholen en Kinderdagverblijven), als gespecialiseerde thuisbegeleidster en geeft ze individuele begeleiding. Daarnaast volgt ze de opleiding TOP PPG/IAG om zich voor te bereiden op haar rol als Pedagogisch Gezinsbehandelaar. Via deze blog deelt ze haar ervaringen bij PSW.

Ik staar naar het beeldscherm dat met voor mij onbekende leestekens is gevuld. Hij typt woord na woord in de vertaalapp op mijn telefoon, met het fanatisme dat ik inmiddels van hem ken. Hij werd uitgedaagd, vond hij, door de jongen vooraan in de klas. Na een beginnend verbaal handgemeen nam ik hem daarom mee naar de gang. En nu staat hij met over elkaar gevouwen armen tegen een van de muren van de taalschool waarin we ons bevinden, en laat hij zien dat hij zich niet zo snel gewonnen geeft.

Hij praat in zijn moedertaal. Ik versta hem niet, maar begrijpen doe ik hem wel. Denk ik. Het is sinds ik bij het mooie PSW Junior werk dat ik voor het eerst écht meemaak wat het is als je je niet duidelijk kunt maken met de meest gebruikte communicatievorm die de meesten van ons lief is: Gesproken taal. Toen ik na de zomer binnen PSW bij een van onze ontwikkelingsgroepen mocht werken, vergaapte ik me dan ook aan mijn nieuwe collega’s waarvoor het gebruik van nonverbale communicatie zo eigen leek, dat ze, zelfs met collega’s onderling, aan een half woord genoeg hadden. Het roerde me. In hun kielzog verving ik mijn langdradigheid met een knuffel, mijn breedsprakigheid met picto’s en opvulwoorden met een glimlach.

Met één druk op de knop ontdek ik dat hij klaar is met zijn klasgenoot. Toen ik niet keek had hij namelijk zijn middelvinger naar hem opgestoken. Bovendien háátte hij maandagen. O ja, over negen maanden kreeg hij ook nog een broertje of zusje. Er zat ‘m behoorlijk wat dwars, zo was er in de vertaalde alinea te lezen. Dan is er voor rekenen geen ruimte, telde ik bij elkaar op.

Ik wenk naar de inmiddels uitnodigende stoel voor hem. Met gebogen hoofd neemt hij plaats. Even houden we allebei onze mond en ligt de telefoon roerloos tussen ons in op tafel. ‘Ik haat maandagen ook,’ zeg ik zonder hem aan te kijken. Ik haal even een bekertje water, en dan beginnen we gewoon opnieuw.’ Voordat we de klas in gaan, schuift hij de telefoon naar me toe. ‘Dankjewel juf, jij luisteren naar mij’, staat er dikgedrukt. De zachte ontroering vertaal ik stilzwijgend met een boks en een knipoog. Ik heb er geen woorden voor.